"Stara kobieta wysiaduje" - w ramach 45 WROSTJA, spektakl

Stara kobieta wysiaduje - w ramach 45 WROSTJA, spektakl
Kiedy : 2011-11-23 godz. 19:00 do
Miejsce : Teatr im. C.K. Norwida, ul. Wojska Polskiego 38, scena studyjna
Impreza biletowana : Tak
Cena biletu :

Tadeusz Różewicz "STARA KOBIETA WYSIADUJE"

Opracowanie tekstu i tłumaczenie na język ukraiński: Jaryna Senczyszyn
Reżyseria: Zbigniew Chrzanowski

Aktorka Teatru Narodowego im. Iwana Franki w Kijowie, profesor Narodowej Akademii Muzycznej im. P. Czajkowskiego.
Ukończyła studium dramatyczne przy teatrze іm. М. Zańkowieckiej. W latach 1963 – 1992 była aktorką Lwowskiego teatru im. М. Zańkowieckiej. Pracując w teatrze, jednocześnie uczęszczała na studia na wydziale historii sztuki Instytutu Artystycznego im. I. Riepina Leningradzkiej Akademii Sztuki  oraz na studia na wydziale teatroznawstwa Kijowskiego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej im. I. Karpenko-Karogo, które ukończyła w 1981 roku. W roku 1993 została aktorką Narodowego Dramatycznego Teatru im. I. Franki oraz teatru „Suzirja”. Od 1993 roku jest prezydentem międzynarodowej organizacji dobroczynnej „Międzynarodowy Instytut Teatru” (Centrum ukraińskie) Uhonorowana tytułami: „Zasłużonego Działacza Sztuki Republiki Autonomicznej Krym”, „Ludowego Artysty Ukrainy”, odznaczona nagrodą Narodową  imienia Tarasa Szewczenki. Odznaczona premią im. M. Zańkowieckiej (1993) oraz Narodową premią imienia Tarasa Szewczenki, najwyższą nagrodą Ukrainy. Dyrektor artystyczny festiwalu sztuki antycznej „Bosforskie agony” oraz ukraińskiego festiwalu dzieci i młodzieży „Szewczenko w moim sercu ”, dyrektor – kierownik artystyczny międzynarodowego festiwalu aktorek monodramów „Maria”, organizator oraz przewodnicząca jury ukraińskiego konkursu recytatorskiego poezji ukraińskiej i zagranicznej.

Reprezentowała ukraińską sztukę teatralną na międzynarodowych festiwalach  w Jordanii, Holandii, Pakistanie, Czechach, Francji, Niemczech, USA oraz innych krajach.

W spektaklu jej bohaterka „na oczach widza harmonia zostaje zrujnowana nieodwracalnie. Spowiedź matki, w otwartości której, wydaje się, został ześrodkowany cały ból wszechświata, osiąga apogeum. I przed widzem — cierpiąca z niesprawiedliwości okoliczności, cierpiąca, że jest nie rozumiana przez otoczenie, mała kobieta w siwej peruce i długiej białej koszuli, szczera, niby w ostatnich chwilach życia swego... Spektrum emocji jest najszersze! Spowiedź aktorki dosięga szczytu tragizmu. Ona ujawnia cierpienie i siłę jednocześnie. Bohaterka, jak skazana, stoi pośród śmieci i podartych gazet, zostając nieskazitelną. Jest gotowa znowu rodzić synów”.

 (Ałła Pidłużna, gazeta «Dzień», 10.10.2010 )

„W pewnym momencie bohaterka  staje przed widzem jako kobieta bez wieku, której katastroficznie brakuje ciepła i miłości,— stopniowo, niczym główka kapusty, zrzuca patos, ubrania i perukę i zostaje sam na sam ze światem tak, jak jest — w koszuli z chustą. Wtedy z jej zbolałych ust brzmi smutna historia matki, obrażonej przez syna.

Głębia aktorskiego wcielenia Larysy Kadyrowej przeraża. Gość festiwalu, dyrektor Moskiewskiego międzynarodowego festiwalu «Teatr jednego aktora» Walerij Chazanow po spektaklu powiedział tak: «Zrozumiałem, że aktorka wynalazła jakiś nowy sposób istnienia na scenie. Jego jeszcze należy pojąć i zbadać ”(Tatiana Krop, gazeta «Demokratyczna Ukraina», 30.09.2010)

Dodaj komentarz

komentarzy : 0

Brak komentarzy. Skomentuj pierwszy!

E-mail
Tytuł (*)
Treść (*)
(*) Pola wymagane