Park Zdrojowy - Historia

Park Zdrojowy  - Historia

Historia Parku Zdrojowego sięga XVIII wieku. Park został założony na bazie ogrodu - warzywnika w 1713 r. W 1796 powstała główna aleja parkowa istniejąca do dziś dnia, wysadzana lipami i klonami. Park Zdrojowy przylega bezpośrednio do pałacu Schaffgotschów. Przypałacowy ogród w stylu francuskim powstał w 1819 r. W 1838 r. Park został gruntownie przebudowany wg założeń stylu angielskiego (dokładnie ustalono przebieg ścieżek, klomby i fontanny). Hrabia Schaffgotsch, jako włodarz uzdrowiska, uznał, że Park, choć leży na terenie należącym do niego, ma służyć wszystkim przebywającym w Warmbrunn (Cieplice) - zarówno kuracjuszom, jak i mieszkańcom. Park został podzielony na część zamkową (Schlosspark), przeznaczoną tylko do użytku lokatorów pałacu oraz zdrojową (Kurpark), dostępną dla wszystkich. Park Zdrojowy leżacy na terenie kurortu o europejskiej randze nie mógł być byle jaki. Powstały więc w nim muszla koncertowa, teatr i galeria. W zakątkach ścieżek wybudowano kapliczki, domki, postawiono rzeźby.

Na terenie Parku stoją zabytkowe budynki - pawilon uzdrowiskowy "Edward" z fontanną oraz Teatr Zdrojowy i muszla koncertowa, w której to odbywają się koncerty plenerowe. Kuracjusze, z przełomu XIX i XX wieku, mieli okazję posłuchać klasycznych przebojów granych przez różne zespoły w muszli koncertowej. Przed muszlą ustawione były ławeczki, ale muzycy grali koncerty nie tylko dla siedzącej publiczności. Zgodnie z ówczesną modą w kurortach grano raczej dla spacerowiczów i by umilić gościom pobyt u wód.

Galeria oraz Teatr Zdrojowy, które tworzą dziś jeden kompleks budowli w Parku Zdrojowym, powstały w różnych okresach i z różne było ich przeznaczenie. Klasycystyczny Pawilon Zdrojowy, późniejsza Galeria, powstał w latach 1797-1800 według projektu wrocławskiego architekta Carla Gottfrieda Geisslera i nawiązywał do antycznych willi. Budynek ten długo uważany był za najpiękniejszy w Cieplicach. Wewnątrz urządzono salę koncertową, czytelnię, salon gier towarzyskich, palarnię cygar i restaurację, która do dnia dzisiejszego funkcjonuje w Galerii.

W 1835 roku Johann Nepomucen Schaffgotsch zafundował gmach Teatru dworskiego. Projekt został zamówiony u Alberta Tollberga, legnickiego architekta, który stworzył budynek na kształt podobnego teatru, który istniał już w Berlinie. Pierwotnie rodzina Schaffgotschów przeznaczyła gmach tylko dla własnych celów. Budynek został dokończony przez Leopolda Gotharda i Christiana Leopolda, potomków fundatora. Do Teatru zapraszali oni na początku tylko zaprzyjaźnionych magnatów. Dopiero po 1840 roku Teatr został udostępniony szerokiej publiczności.

Czterdzieści lat później Teatr został rozbudowany: dobudowano piętro i płaski dach. W takim kształcie budowla dotrwała do dnia dzisiejszego. Z czasem, dla wygody gości, Teatr połączono z sąsiednią Galerią specjalnym łącznikiem.

Obecnie – luty 2011 – dobiegają końca prace remontowo – modernizacyjne Teatru. Zakres prac jest imponujący: pozwoliły z zaniedbywanego przez wiele lat obiektu uczynić placówkę w swojej klasie jedną z najnowocześniejszych w Polsce. Rozpoczęta jesienią 2010 roku modernizacja wnętrz Teatru Zdrojowego miała za zadanie przywrócić im XIX - wieczny, w miarę oryginalny, wygląd. Zostały odsłonięte dawne malatury i freski, które przedstawiają gryfy. Zadbano o odsłonięcie pierwotnych warstw drewnianej konstrukcji, przywrócono oryginalną dekorację (velarium) na plafonie, a także inne – ukryte dotąd pod warstwą farb – malunki. Zostało wykonanych przy tym szereg prac niewidocznych dla widza: wymiana wszystkich instalacji, klimatyzacja i wzmocnienie konstrukcji balkonu oraz więźby dachowej.

W centrum Parku postawiony został pomnik królowej Marysieńki Sobieskiej, która pod koniec XVII w. zawitała do Cieplic wraz ze swoim licznym dworem. Ściągnęła ją tu sława Ciepłowodów (dawna nazwa Cieplic), które znane były już w całej Europie. Lista znakomitych i zamożnych osobistości goszczących w uzdrowisku jest bardzo długa: bawiła tu min. Izabela Czartoryska, Henryk Sienkiewicz, a także książę Michał Kazimierz Radziwiłł, który to w 1677 roku dotarł konno na szczyt Karkonoszy - Śnieżki.

Na terenie Parku, od strony zachodniej, znajdziemy stosunkowo młody pomnik. Powstał on w 1967 roku a przedstawia dwa wysokie miecze stylizowane na grunwaldzkie, ozdobione płaskorzeźbami. Jeden miecz przedstawia historię piastowską tych ziem, a drugi sceny z II wojny światowej.

W 2010 roku rozpoczęto rewitalizację Parku Zdrojowego. Prace polegają na odbudowie układu dróg i ścieżek z początku XX wieku. We wnętrzu parku mają zostać zasadzone barwne rabaty z bylin i grupy krzewów ozdobnych. Dotychczas istniejąca fontanna z postacią Królowej Marysieńki ma zostać zastąpiona trzema wodotryskami otoczonymi kwiatami. Projekt zakłada przywrócenie funkcji istniejącego i obecnie nieczynnego układu zbiorników wodnych. Zaplanowano również jednorodne stylistycznie nowe elementy małej architektury, takie jak lampy oświetleniowe, ławki i kosze na śmieci. Ze względu na objęcie Parku Zdrojowego ochroną konserwatorską (poprzez wpis do rejestru zabytków) podstawowym założeniem rewitalizacji obiektu jest dążenie do odtworzenia i podkreślenia historycznego charakteru. Wszystkie nowo zaprojektowane elementy oparte zostały na zasadach XIX - wiecznej sztuki ogrodowej. Dzięki temu zachowana część Parku nabierze nowego, atrakcyjnego wyglądu.